شب گریه های زار امانم نمی دهد

نفرین روزگار امانم نمی دهد

گفتم ز سوز دل بنویسم برای تو

چشمان اشکبار امانم نمی دهد

یکدم به چشم خسته من خواب ره نیافت

سودای انتظار امانم نمی دهد

هر صبح و شام زخم زبانها و طعنه ی

پنهان و آشکار امانم نمی دهد

دلتنگ پرسه های غروب خزان شدم

افسوس... این بهار امانم نمی دهد

صد بار توبه کردم و صد ره شکستمش

چون نفس نا بکار امانم نمی دهد

گفتم ز یاد می برمش بعد از این ، ولی

این قلب بی قرار امانم نمی دهد